بعضی مهمان ها خیلی کم رو و تعارفی هستند، میهمانی که می روند، میزبان باید خیلی تعارف کند تا چیزی بردارند، همین می شود که کم نصیب می مانند.

اما بعضی از میزبان ها خیلی مهربانند، هر چقدر تعارفی هم که باشی خودشان برایت جدا می کنند، نمی گذارند بی نصیب بمانی.

ولی وقتی اشتها نداشته باشی، هر قدر هم تعارف کنند نمی توانی بخوری. وقتی بیشتر از یک بشقاب نتوانی بخوری، هزاران غذای خوشمزه هم که جلویت بگذارند، نمی توانی بخوری.

مشکل از میزبان نیست،سنگ تمام گذاشته، ما ظرفیت نداریم.

آمده ایم مهمانی، مثل بچه ها داریم توی حیاط بازی می کنیم. گوشه ی بشقابمان را خوردیم ولی بیشتر از این جا نداریم. بزرگ تر ها نشستند سر سفره، هر چقدر صدایمان می زنند نمی رویم. بازی خوشمزه تر است!

داریم بازی می کنیم حواسمان نیست!

 

اسیر خودمانیم، اسیر این بازی...

اللهم فک کل اسیر

 

لینک نوشت : توصیه برای ماه میهمانی را از اینجا بخوانید.